Brandt Józef, Reprodukcje

Wyjątkowa literackość i realizm scen batalistycznych, których bohaterami byli Kozacy i Tatarzy to cechy charakterystyczne malarstwa Józefa Brandta, polskiego malarza pochodzącego ze Szczebrzeszyna i żyjącego w latach 1841–1915. Pochodził z zamożnej rodziny lekarskiej, w związku z czym mógł sobie pozwolić na studia w Paryżu, gdzie spotkał Juliusza Kossaka. Rozpoczął studia na akademii technicznej, lecz Kossak przekonał go do kariery i życia artystycznego. Po naukach w pracowni Leona Cognieta wyruszył z Kossakiem na wschód, by zobaczyć Ukrainę i Podole. Już rok po naukach zadebiutował swoimi obrazami wystawą w Warszawie. Zarówno podróże po wschodniej europie, jak i późniejsza praca w monachijskiej pracowni Franza Adama ukształtowały główny kierunek jego zainteresowań i od 1863 roku zajmował się tylko malarstwem batalistycznym. Codzienne scenki rodzajowe także zdarzało mu się uwiecznić, lecz zawsze nawiązywały choć odrobinę do rozlewu krwi. XVII wiek na ziemiach polskich przedstawiał poprzez dynamiczne sceny z imponującym krajobrazem w tle. Poprzez inspirację podróżami na Kresy miał wpływ na treść i formę polskiego romantyzmu i młodopolskiego postrzegania świata w malarstwie i w literaturze. Reprodukcje obrazów Józefa Brandta robią ogromne wrażenie na odbiorcach, ponieważ artysta podczas malowania dbał o każdy najmniejszy szczegół.